André

Ik ben André Lindhout, 59 jaar en samen met Kari eigenaar van Rønnør Eindhoven.

Ik loop nu zo’n 12 jaar. Nooit hard maar inmiddels wel wat langer. Mijn eerste hardloopstappen werden begeleid door de enthousiaste stem van Evy (en Kari).

Zo enthousiast was ik in het begin overigens niet. Het duurde even voordat ik echt de smaak te pakken had. Zeker omdat ik gewend was aan teamsporten en wat meer explosievere beweging dan het draven van kilometers.

Als je dan toch gewoon doorzet, kom je er gaandeweg wel achter dat hardlopen véél meer is dan zomaar een ‘rondje’ rennen. Het is een escape die je ontspanning geeft, die gezond voor je is en die er zelfs voor kan zorgen dat je jezelf blijft uitdagen. Uiteindelijk willen veel lopers steeds meer en sneller. Voor mij persoonlijk zijn dat niet de snelle tijden, over het algemeen vind je mij ergens in de achterhoede, maar ik zoek het dan meer in een steeds langere (liefst onverharde) afstand.

Nu zo’n 8 jaar geleden, ben ik via een loopvriendin, in aanraking gekomen met het trailrunnen. Een ervaring die ik nooit zal vergeten. ‘Ga toch een keertje mee, het is zo leuk’. Dat waren toen de magische woorden. Wat een geweldige dag hebben we gehad! Het was de warmste dag van de eeuw, 36 graden in de Belgische Ardennen, we hadden ja gezegd tegen een afstand van 25 km. Wist ik veel. Ik had nog nooit van de Trail des Fantômes gehoord. Nu kent inmiddels iedereen het. Ik zat in mijn voorbereiding naar de Chicago Marathon en had voldoende km’s in de benen. Achteraf had ik natuurlijk moeten luisteren naar alle signalen uit de omgeving. ‘Of we wel wisten wat we gingen doen?’ ‘Heb je die filmpjes niet gezien op Youtube?’ Maar gelukkig heb ik naar niemand geluisterd en sindsdien zijn er al heel wat trailkilometers onder mijn voeten door gegaan. Van 8 kilometer op de Gulberg tot een ultra trail in Zwitserland.

Ik ken het inmiddels (bijna) allemaal. De harde weg, de bospaden, de bergen, de pijntjes, de vele trainingskilometers, het niet altijd zin hebben om te lopen, de teleurstelling van het geblesseerd zijn en het niet finishen van een trail waar je maandenlang naar uitkijkt én naartoe hebt getraind. Maar wat ik vooral ken en wat ook vooral altijd blijft hangen is het plezier en de voldoening die je ervaart als je de (trainings)kilometers weer hebt gemaakt, als je over een finish komt waar je vrienden je staan op te wachten, de beleving, de natuur, het gezellige en ontspannen karakter bij de trails, de inspirerende mensen die je onderweg ontmoet en zo veel meer.

Waar en hoe je ook hardloopt maakt echt niet uit, ieder het zijne, maar blijf vooral met heel veel plezier hardlopen!