Bierbrigadier Murat – Tokio Marathon 2019
Raceverslag: Marathon Tokio 2019.
– Murat Tagluk –
Op 3 maart 2019 liep ik de marathon van Tokio en wat was het gaaf! Ik vertel jullie graag hoe ik het heb ervaren.
Ik keek al heel lang uit naar deze marathon. Enerzijds omdat ik ruim van te voren moest aanmelden en anderzijds omdat Japan voor mij zeker een bucketlist land is. Ik wist niet wat ik moest verwachten en besloot om er ook niet te veel over na te denken. Mijn entreebewijs had ik bemachtigd via een reisorganisatie (red: TUI) en ik ging ervan uit dat het allemaal wel goed geregeld zou zijn.
Samen met mijn vader als toeschouwer zijn we de woensdag voor de marathon vanuit Schiphol naar Tokio vertrokken. Een lange, 11 uur durende, vlucht gaf genoeg tijd voor de eerste kennismaking met de verschillende lopers. Ik was verbaasd dat er in totaal zo’n 200 Nederlanders in het vliegtuig zaten, van wie er uiteindelijk 143 zouden meelopen. Nederland zou goed worden vertegenwoordigd tijdens de marathon!
Eenmaal geland ervaren wij onze eerste cultuurschok. Tijdens het wachten op de bus, werden wij verplicht om met de gehele groep in een lange rij 2 aan 2 te staan en netjes aan de linkerkant van de stoep te wachten. Dit Nederlandse zooitje ongeregeld kreeg meteen een lesje Japanse discipline. Ook vonden we het een beetje vreemd dat er een personeelslid van het vliegveld de gehele tijd in de regen op een en dezelfde plek moest staan om een klein beetje mensen en verkeer te begeleiden.
Na een busrit van een uur komen we eindelijk aan in het gigantische hotel waar we de aankomende week zullen overnachten. De kamers zijn nog niet klaar, dus besluiten we met de gehele groep om naar de expo te gaan die zich op 2 minuten lopen van het hotel bevindt. Iedereen is gebroken, maar het ophalen van de startnummers op een expo geeft wel de eerste kriebels. Helaas regent het zo hard dat we uit onze droom worden gewekt. Wat volgt is een ijskoude, vervelende routing door de expo. Ik vind expo’s meestal niet zo veel aan en in Japan vond ik dat ook niet. De expo had een hoog Japans Chin Chen gehalte. Ik ben heel blij om in mijn hotelkamer te zijn. Eenmaal uitgerust en volgegeten kunnen we deze dag afsluiten.
De volgende dag zijn we met bijna de gehele groep op excursie door Tokio. Het weer is beter en we vertrekken redelijk vroeg met de skytrain en metro naar de Metropolitan Building. Dit is het stadhuis van de gehele agglomeraat Tokio, waar zo’n 34 miljoen mensen wonen. Vanuit de bovenste verdieping van dit gebouw kan je bijna heel Tokio zien. Het is verbazingwekkend hoeveel grote gebouwen er zijn. En het is nog gekker zodra je beseft dat al die gebouwen een heel stuk kleiner zijn dan het gebouw waar ik in sta op dat moment. Bijna net als Eindhoven, maar dan net iets anders.
Na het Metropolitan Building bezoeken we de Meiji Shrine, de Shubiya Crossing en de Senjo-Ji tempel in verschillende delen van Tokio. Het is onvoorstelbaar hoe soepel de metro werkt, hoe schoon en recht de straten zijn en hoe relatief stil het is op straat. Het opvallends vind ik toch wel hoe mooi en perfect alle bomen langs de weg zijn gesnoeid. Uiteindelijk stappen we op een boot en hebben we prachtig uitzicht van de stad, terwijl we naar het hotel varen. Ik bezoek nogmaals de expo. De Asics stand is wel gaaf met nieuwe releases en veel merchandise. Buiten staan wat interessante standjes en wat goede eettentjes. Buikje goed vol gegeten en weer gaan slapen.
Zaterdagochtend hadden we een briefing van een uur over de marathon. Er wordt uitgelegd waar de supporters zullen staan en we worden geacht ons strikt aan de regels te houden. De wc’s zouden slecht zijn georganiseerd, maar wildplassen is een no-go.
Gelukkig is niet alles zo strikt in Japan. Na de briefing gaan we de startnummers halen voor de Friendship run. Hier krijgen we een voorproefje van hoe enthousiast de Japanners kunnen zijn. Er is een mooie dansvoorstelling die de start inluidt voor een kleine run van 4,5 km. Er zijn heel veel vrijwilligers die ons hard toejuichen alsof de marathon al is begonnen. Een hoop verklede mensen zorgen ervoor dat we carnaval niet hoeven te missen.
Veel Samurai’s, Mario’s en Pikachu’s. En voor de echte nerds onder ons is er een Gohan aanwezig. Het is snel afgelopen, maar het was een leuke ervaring. De rest van de dag doen we rustig aan en eten we veel pasta.
Daar is die dan, de dag van de marathon. Om 5 uur gaat de wekker. Ik heb de nacht ervoor alles al klaargelegd en kan me op mijn gemak aankleden en de laatste check uitvoeren. Om kwart voor 6 ben ik bij het ontbijt. Bijna iedereen staat al klaar. Het is ontspannen om met de gehele groep samen te ontbijten. De laatste koolhydraten erin en om 7 uur zitten we weer in de bus. Iedereen wordt wat stiller. De spanning in de bus is goed te voelen. Ik probeer me niet druk te maken. Alles waar ik invloed op heb, is geweest. Nu is het alleen nog maar go with the flow. De routing verloopt feilloos en voordat ik het weet sta ik in het startvak. Een uurtje in de regen wachten en we kunnen eindelijk van start. Ik hoef niet alleen te starten, want naast mij loopt Hedwig van Bree. Zij gaat voor haar vijfde major en probeert hem in 3.15 uur te lopen. Ik ga voor de 3.30, maar wil me niet laten kennen.
De start doet de regen meteen vergeten. Wat een gave stad. De hoge gebouwen, de strak gelegde straten en het enthousiasme van de mensen is té gek. Ze juichen zo hard en blijven ondanks de regen door juichen. Het valt me op dat ik iets te snel loop, maar ik zit in een totale extase en besluit er verder niet te veel over na te denken. De eerste 15 km gaan super. Ik deel high fives uit en probeer af en toe de Mario’s te tellen. Ik blijf verbaasd over hoe anders de mensen zijn hier. Alles is zo modern en hetzelfde, maar toch helemaal anders. Inmiddels hebben Hedwig en ik er 26 km op zitten. Ik merk op dat Hedwig wat fitter is dan ik en ze wil een beetje aanzetten. Weer wil ik me niet laten kennen en doe met haar mee. We lopen de chique wijk Ginza in en komen bij de 32 km nog meer bekenden tegen. Hier voel ik de man met de hamer. Blijkbaar had ik toch iets teveel gegeven. Hedwig heeft er duidelijk geen last van en zet hier nog een keer aan. Hier raken we elkaar kwijt. De laatste 10 km loop ik uit op karakter. Ik finish op 3.21.11. Een nieuwe PR!!! Niet slecht. Ik krijg een gave medaille en een handdoek om mij warm te houden. En daar zie ik de Abbott stand. De six-star finishers moeten zich daar melden. Mijn medaille voelt meteen iets kleiner aan en ik loop dus snel door naar de kleedruimte die onnodig ver is. Eenmaal gearriveerd krijg ik een ovatie van de vrijwilligers bij het ophalen van mijn tas. Ik kleed me om en strompel naar mijn reisgenoten. Het is leuk om te horen dat er veel PR’s zijn gelopen. De kou heeft iedereen extra aan het werk gezet. Hedwig heeft haar doelstelling behaald. We gaan met z’n allen strompelend naar de bus. Het is tijd voor feest!
’s Avonds komen alle medaillisten bij elkaar op een feest. Er is veel sushi, tepenyaki en bier. Zo mooi om alle medailles bij elkaar te zien. De six-star finishers worden een voor een gepresenteerd en ik ben blij voor deze mensen dat ze na zoveel moeite, tijd en geld een keer in het zonnetje worden gezet. Ik praat met een van de six-star finishers en bewonder zijn medaille en probeer nog via Frankrijk een entreebewijs voor Londen te scoren, helaas tevergeefs. Maar goed. Geen marathon praat meer. Tijd voor bier. Iedereen gaat op tijd naar huis. Ik en Lukas (een loper uit Amsterdam) niet. Wij gaan nog even kijken wat Tokio te bieden heeft. We gaan naar Rapongi. Japanners zijn trots op ons en willen met ons op de foto. Zijn we toch een beetje rocksterren.
De maandag na een marathon is altijd pijnlijk. Zo ook na de marathon van Tokio. Desondanks gaan we de stad in en proberen we de laatste dag nog wat van de stad te zien. Er zit echter niet al veel puf meer in en we doen het rustig aan. Ik slaap redelijk op tijd.
Dinsdag moeten we er alweer vroeg eruit om in de bus te stappen die ons naar het vliegveld brengt. Eindelijk in het vliegtuig maak ik een conclusie over deze reis. De reis was goed georganiseerd. De marathon was goed georganiseerd en Tokio is een supergave stad. Veel dingen zijn vreemd, sommige dingen mysterieus, het eten is heel lekker, maar een ding is zeker: Japan is té gek! Ik vind het heel jammer dat ik niet langer kon blijven. Dit land heeft zo veel te bieden. Ik heb de medaille, maar streep dit ‘bucketlist land’ nog niet af!
Fotocredits: Fotograaf Arend Jan Zwarteveen & Team TUI Sports
Wat een geweldig verhaal! Dank Murat dat je de moeite en tijd hebt genomen om deze buitengewone ervaring met ons te delen!