Trailrunfanaat Erik – Media Maratón Bosques del Sur 2019

Raceverslag: Media Maratón Bosques del Sur
– Erik van Kempen –

Het is maandagmiddag, twee dagen na de race. Mijn benen hangen in het frisse water van het zwembad van onze villa, om even af te koelen van het herstelloopje eerder vandaag. Ze voelen zwaarder dan normaal, maar ik klaag niet. Negen maanden geleden wist ik niet zeker of ik ooit nog een trail race zou lopen, nadat ik tijdens het Montreux Trail Festival in Zwitersland mijn kuitspier scheurde. Nu ben ik weer voor het eerst gefinisht in een race door de bergen.

Deze race is inmiddels traditie. Ieder jaar vliegen we (Trailrunners Brabant) met een groepje deelnemers naar Spanje om deel te nemen aan een van de races van Ultra Trail Bosques del Sur in Cazorla. Sommigen zijn er, net als ik, al vaker geweest. Anderen sluiten voor het eerst aan. Op het programma staan allerlei afstanden. De 102K, de 43K en mijn afstand voor nu: 23K. Uiteraard is de uitdaging niet alleen de afstand, maar juist ook het terrein. De route is, op enkele stukjes na, volledig onverhard en er worden flink wat hoogtemeters overwonnen. En terwijl ik terugdenk, herbeleef ik het volledige parcours weer. Wat was dat genieten!

De race begint voor mij, naast uiteraard de training vooraf, al met de voorbereiding eerder die dag. Met frisse zenuwen zoek ik alles bij elkaar dat ik nodig ga hebben en mee moet nemen. Een racevest gevuld met allerlei essentials, water, snacks en voor het eerst ook poles. Na tientallen checks denk ik alles te hebben verzameld. We kunnen op weg naar de start in Cazorla.

Het is 17:55 op deze warme zaterdagmiddag. De grote klok op het plein geeft de tijd aan dat de heren en dames op de ultra-afstand al onderweg zijn. Eria, die ook vanuit Eindhoven met ons meereisde, en ik staan voor het lint te wachten op het startschot. Terwijl we wachten, zien we Sander de 102K finishen met een verbeten grimas met een verborgen glimlach op zijn gezicht. Hij was bijna achttien uur onderweg en wij moeten nog starten. Ik kijk al maanden uit naar het moment dat ik het startschot hoor. Nog een paar minuten wachten en dan volgt eindelijk de beloofde knal. We zijn onderweg.

De eerste negen kilometer van de race zijn overzichtelijk. Het is één lange klim naar de top van Pico Gilillo. Op 1848 meter hoogte ligt een verzorgingspost op ons te wachten. Een kleine duizend meter klimmen nog. De route brengt ons over gravelpaden door het bos langs een bergzijde omhoog naar de top. Bij herhaling worden we getrakteerd op een uitzicht op het stadje aan de voet van de Pico Gilillo. Van de startlocatie is niets herkenbaars meer te zien na slechts enkele honderden meters klimmen. De eerste verzorgingspost heeft water, maar ik heb nog even niets nodig. 

Ik kijk meer uit naar de top. Daar is de eerste echte aid station. Op de top wacht namelijk een rijk buffet met kaas, worst, fruit, stokbrood en natuurlijk water. Iets meer dan anderhalf uur heb ik daar op moeten wachten. Langer dan een korte stop, om mijn soft flasks bij te vullen en wat kleins te happen, wordt het niet. Ik heb namelijk weer heel veel zin om door te gaan. Downhill voor de volgende negen kilometer.

Klimmen kan zwaar zijn, maar persoonlijk vind ik afdalen minder fijn. De bovenbenen krijgen flinke klappen te verwerken. Na een tijdje wordt dat zwaar. De afdaling begint gelukkig met een stuk vals plat over een alpenweide en duikt daarna het bos in. De bovenbenen beginnen na een paar kilometer al een beetje te klagen, maar het is allemaal niet zo spannend. Het allerlaatste stukje is wat spannender. Losse keien maken het navigeren op tempo, zonder daarbij vol op de grond te vallen, iets lastiger dan normaal. De locals om mij heen houden een beetje in, terwijl ik me redelijk zeker voel en met een gepast tempo blijf lopen. Opnieuw is daar een verzorgingspost aan het eind van de afdaling. Met een stuk appeltaart begin ik aan het laatste klimmetje.

Dit deel van het parcours delen we met alle afstanden. Ik vond het op deze afstand al een heftig stukje. Een stenen trap, waarvan de treden net iets te hoog zijn, is verre van ideaal als je benen al moe zijn. Maar er is een beloning aan de top van deze klim bij een kerkje. Wellicht een schrale troost, maar een frisse plens water in mijn gezicht is nu wel welkom.

En vanaf dat punt weet je eigenlijk dat je er bent. Nog slechts enkele kilometers afdalen door de smalle steegjes van Cazorla naar de plek waar we ook startten. Zoevend langs mensen die nietsvermoedend door de straten lopen, met nog tien traptreden op tien meter van de finish. Het mag geen naam hebben, maar voor de foto trok ik nog een minisprintje. Ik was binnen! Bij de finish word ik opgewacht door een houten medaille, een broodje warm vlees en overheerlijk bier. Ik heb weer onwijs genoten van de natuur, de uitzichten en de gesprekken met locals onderweg. Tijd is geen issue, je moet vooral genieten en proberen je eigen grens te vinden.

Volgend jaar wil ik weer!

Volg mij op:

Fotocredits: Erik zelf